به نام خدا - سلام . 

زبان مردم پیلابور مثل تمام مردان آن ناحیه گالشی نام دارد که شبیه به گیلکی است اما گیلکی نیست . این زبان را می توان در ناحیه ی رودسر ، اشکورات ، چابکسر و رامسر هم شنید . بر خلاف ادعای نادرست برخی گیلک ها این زبان تاتی نبوده و نوعی از زبان گلیکی بوده . 

برای دیدن عکس در اندازه ی واقعی روی آن کلیک کنید 

به نام خدا - سلام . 

لباس های زنان روستا تقریبا شبیه لباس قاسم آبادی است . البته با تفاوت های خاص خود در نوع دوخت و تزیین کردن . لباس مردان روستا نوع خاصی ندارد . کفش های مردم روستا مانند تمام مردم آن منطقه دونوع ترکی و گلش دارد .

البته این را هم باید بگویم که مردان روستا چون در زیاد بیرون هستند و اغلب اوقاتم هوا سرد است از لباس ها ی پشمی بافته شده از پشم گوسفندان خودشان استفاده می کنند .

 در ادامه ی لباس زنانه باید بگم با توجه به تصویر یک تومان لند که با چین خوردگی و نوارهای رنگی بسیار زیبا شده است ، یک پیراهت تا زیر کمر ، یک جلیقه که البته می تواند پولک دار یا بدون بدون دار باشد که به سن پوشنده مربوط بود ، یک روسری زیری حتماسیاه است و یک دسمال که حتما سفید رنگ است دارد . 

بازم خاطر نشان می کنم متاسفانه این نوع لباس در روستا به جز در عروسی ها دیگر دیده نمی شود .  

به نام خدا - سلام . 

مردم روستا ادم هایی بسیار مهمان نواز می باشند و در منطقه به مهمان نوازی ، شجاعت ، پر تلاشی ، پاکدامنی ، با معرفت و ...  معروفند .

اهالی پیلابور از قدیم تا الان همواره  افراد غریبه ای را که به روستاشان می آمدند مورد مهر و محبت قرار می دادند . حتی در گذشته که امکانات اقامتی و رفت و امدی کم بود مهمان را در خانه در شب نگه می داشتند .  

فامیلی اکثر پیلابوری ها نظری است . بقیه فامیلی ها هم به این دلیل وارد روستا شده اند که با دختر نظری ها ازدواج کرده اند و همین جا ساکن شده اند . فامیلی های دیگر روستا آتش افروز، اسدی و رستمی می باشد . 

به نام خدا - سلام . 

پیلابور متشکل از دو کلمه ی پیلا به معنای بزرگ و بور به معنای بوته می باشد .

در گذشته و قبل از احداث این روستا این منطقه پر از بوته های بزرگ بوده که مردم آنها را بریده اند و روستا را احداث کرده اند .

مردم در ابتدای ورود در ناحیه ای به نام پیلابور سرا (pilaboor sara) که اکنون محل چراه  دام ها می باشد  ساکن شدند که به دلیل باد گیر بودن این ناحیه نتوانستند آنجا بمانند و بعد به ناحیه ای به نام کلام کند(kolam kand)  به معنی تپه ی خانه ها آمده اند که بسیار خوب بود . این محل هم به دلیل دسترسی به آب نداشتن نتوانست محل خوبی برای زندگیشان باشد  و برای رسیدن به آب باید مسافت زیادی را می پیمودند . همین دلیل باعث شد  بعد به محل کنونی پیلابور بیایند  که هم از نظر پناهگاه بودن در برابر باد و هم از نظر دسترسی به آب مکان بسیار خوب بود .

پیلابور حدود 100 سال پیش توسط یکی از دو بزرگ خاندان آن زمان نظری ها یعنی علی اکبر نظری احداث شد . ایشان مباشر ارباب بودند و این محل را با بریدن بوته ها برای احداث کلام (kolam) ها آماده کردند .

 این محل ابتدا محل کوچ نشینی بود ؛ یعنی در بهار و تابستان در پیلابور بودند و در پاییز و زمستان به روستای اصلی خاندان نظری که اکنون خالی از سکنه می باشد می رفتند که بعد حدود 10 سال این کار را نیز ترک کردند و پیلابور تبدیل به روستای دائمی شد .

پیلابور در واقع ادامه ی روستای سیستان روستای ابا اجادی ما می باشد که دارای امامزاده ی مقدسی می باشد .

برای دیدن عکس در اندازه ی واقعی روی آن کلیلک کنید